Βρίσκομαι σε μια φάση που ξαναδοκιμάζω αγαπημένες φιάλες, αξιολογώντας τη χρονιά της σοδειάς τους ή/και εκτιμώντας το κρασί σε διαφορετικά στάδια της ηλικίας του- πάνω από όλα το κατακάθι είναι η πραγματική απόλαυση. Η όλη διαδικασία προσομοιάζει με μια ωραία ταινία που θα ήθελες να ξαναδείς, προσέχοντας αυτή τη φορά λεπτομέρειες που δεν είχες αντιληφθεί σε πρώτο χρόνο, έχοντας βέβαια προχωρήσει πέρα από το θάμβος ή τη μαγεία της πρώτης εντύπωσης. Φαντάζομαι κάποιον τουρίστα να επισκέπτεται πρώτη φορά την Πλάκα. Θα κατανάλωνε σχεδόν αδηφάγα την διαφορά: Η Ακρόπολη, οι σπασμένοι κίονες, τα στενά σοκάκια και τα καλντερίμια, ο αττικός ήλιος και το σουβλάκι και στο βάθος μια λατέρνα. Όλα αυτά σε ένα παρθένο βλέμμα θα φαίνονταν πολύ εντυπωσιακά. Θα είχε ωστόσο ο επισκέπτης σχηματίσει τη σωστή εικόνα; Μάλλον όχι! Η επανάληψη, αν μην τι άλλο, απομυθοποιεί τα πράγματα, σε κάνει να τα βλέπεις πιο ξεκάθαρα, στη σωστή τους διάσταση, προσδίδοντάς τους και το ανάλογο βάθος. Το ξινόμαυρο του Καρυδά είναι μια φιάλη που θα μπορούσα να την κατατάξω στις 5 πιο αντιπροσωπευτικές τις ελληνικής γης (κάποια άλλη στιγμή είχα ξεδιαλέξει την Σαντορίνη του Σιγάλα). Σίγουρα είναι μία Νάουσα με αρχή, μέση και τέλος, ένα κρασί με προσωπικότητα. Σκέφτομαι άλλες Νάουσες: Δαλαμάρας, Μελιτζανής κλπ..Λέω όχι, ο Καρυδάς είναι η πιο άρτια Νάουσα, κατά την άποψή μου ή, να το πω διαφορετικά, η πιο αρτίστικη, η πιο κλασσάτη. Η σκέψη μου πάει στον Φουντή: Η ρουστίκ Νάουσά του με την πολύ καλή πρώτη ύλη που διαθέτει έχει ένα χαρακτηριστικό: Θα πρέπει να την πετύχεις στο πικ της. Εκεί μυρίζει όλο το ποτήρι λιαστή ντομάτα και ελιά, εκεί το κρασί απογειώνεται και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν θα μπορούσε να μπει ως πειρατής σε μια τυφλή με Βarolo. Όμως τα παλιάς κοπής κρασιά είναι αλλοπρόσαλλα. Ο Φουντής σε λάθος στιγμή γίνεται... μανιταράδα. Ο Καρυδάς δεν είναι Φουντής. Ο Καρυδάς είναι του σαλονιού και όχι του αλωνιού. -Χρώμα σκούρο ρουμπινί, λαμπερό με γκρίζο στεφάνι. Υπέροχη μύτη μεσαίας+ έντασης με αδρές γήινες νότες (νοτισμένο χώμα, ρίζες, μανιτάρι τρούφα). Ντοματάκι κονφί, δαφνόφυλλο και άγουρη ελιά υπενθυμίζουν το τοπωνύμιο, ενώ το αγριοκέρασο "υπογραμμίζει" το φρούτο. Και έχει και συνέχεια: Φυτικές νότες (πεύκο, κέδρος) αλλά και πικάντικες νύξεις (μαύρο πιπέρι) συμπληρώνουν ένα καθόλα ελκυστικό μπουκέτο. Στόμα ανάλογης έντασης με το αγριοκέρασο και το ώριμο μούρο να έχουν πάρει τα ηνία. Πιπέρι και μοσχοκάρυδο δίνουν διακριτικούς πικάντικους τόνους. Οι όποιες αναφορές της μύτης εξελίσσονται με ελάσσονες ρυθμούς. Σώμα μεσαίου όγκου, στιβαρές και καλοδομημένες τανίνες (θέλουν αίμα σε κάθε περίπτωση), μεγάλου μήκους επίγευση. Συνόδεψε ιδανικά ένα rib eye. Κλάση αναμφίβολα! 92/100
