Ξαναδοκίμασα έπειτα από καιρό αυτή τη φιάλη περισσότερο για να καταθέσω την άποψη μου σε έναν φίλο, ο οποίος μου εκθείαζε το συγκεκριμένο κρασί (διατηρεί πάντα δυο-τρεις φιάλες καβάτζα στον συντηρητή του) και παραξενεύτηκε που δεν είχα και πολλά να του πω. Το γεγονός είναι ένα: Πριν από μερικά χρόνια θα έγραφα εντελώς διαφορετικά πράγματα. Με τον καιρό ο ουρανίσκος εκλεπτύνεται, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι τι σου αρέσει, οι προτιμήσεις αναζητούν τον χαρακτήρα.
Πάμε λοιπόν: Χρώμα ανοιχτό χρυσό με πρασινωπές ανταύγειες. Υψηλής έντασης μύτη με έντονες αναφορές σε βανίλια καθώς και σε εσπεριδοειδή (μοσχολέμονο, πορτοκάλι), ενώ το sauvignon κάνει αισθητή την παρουσία του μέσα από τις αδρές νότες νοτισμένης χλόης. Στόμα εξίσου υψηλής έντασης όπου τα εσπεριδοειδή κάνουν πάρτι (λάιμ, λεμόνι, πορτοκάλι, μανταρίνι, γκρέιπφρουτ) συνεπικουρούμενα από νύξεις ζουμερού ανανά καθώς και μια ιδέα από γρασίδι. Μέτρια+ οξύτητα, μεσαίου μήκους επίγευση. Μια φτιασιδωμένη γκόμενα που θέλει να εντυπωσιάσει με την παρουσία της και δείχνει πως μάλλον το καταφέρνει. Γι' αυτούς που αρέσκονται στις αρωματικές βόμβες και στην πρώτη επιφανειακή ανάγνωση ίσως τέτοιου είδους κρασιά να λειτουργούν σαν τα βίπερ, τα βιβλία-τσέπης κι ενίοτε να γίνονται και best sellers. Κατά την άποψη μου τα ποτά αυτά είναι μονολιθικά,- ευχάριστα μεν, αδιάφορα δε. Τα καταναλώνεις όπως θα ξεφύλλιζες σε μια αίθουσα αναμονής ένα περιοδικό μόδας επειδή πρέπει να σκοτώσεις το χρόνο σου και δεν βρίσκεται τίποτε άλλο μπροστά σου. Όχι, για να μην είμαι τόσο άδικος, δεν σκοτώνεις χρόνο όταν απολαμβάνεις το συγκεκριμένο κρασί, όμως το ξεχνάς αμέσως μόλις σωθεί η φιάλη, όπως ένα αδιάφορο περιοδικό. Αυτά τα κρασιά έχουν σκοπό την εύκολη τέρψη και όχι την συγκίνηση. Συνήθως ό,τι μπορεί να σε συγκινήσει κινείται σε ελάσσονες ρυθμούς, είναι ίσως δύσκολο και περίπλοκο, υφέρπει μέσα σου για καιρό και γεννά ερωτηματικά, σου βγάζει τη γλώσσα και σε προκαλεί να το καταλάβεις. Ο συγκεκριμένος οίνος δεν θέλει πολλά-πολλά. Θα περάσουμε μια βραδιά μαζί και ύστερα δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις. Άντε και περισσότερες από μια βραδιές, εξαρτάται από τα γούστα και τον ουρανίσκο του καθένα. 85/100 επειδή έχω περάσει ανέμελες στιγμές με αρκετά βιβλία-τσέπης.
Αυτό το μύχιο, το αδιόρατο με την πρώτη ματιά, αυτό που θα αρχίζει να εξυφαίνεται στους δικούς του χρόνους, αυτό που πλανάται κάπου ελλειπτικά και συνεχώς διαφεύγει, αυτό που ίσα που ιριδίζει στο βυθό και δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι, αυτό θέλω να αναζητώ στο κάθε τι, είτε άνθρωπος, είτε τόπος, μουσική, βιβλίο, κρασί κλπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου