Volacus, Ροζακί, 2019

Χρώμα απαλό ροζ προς σομόν. Μύτη μέτριας έντασης που παραπέμπει αρχικά σε συγκρατημένα αρώματα από λευκά άνθη και τριαντάφυλλο. Ροδοπέταλο, λευκό ροδάκινο και άχνη ζάχαρη στη συνέχεια. Στόμα ανάλογης έντασης με κύριες αναφορές το λευκό ροδάκινο, την φράουλα και τον λωτό. Μια ιδέα από καραμέλα σε δεύτερο χρόνο, αλλά και μια υποψία από ορυκτό. Τραγανό και λιπαρό, με σχετικά μακράς διάρκειας επίγευση. Διακριτικό κι αιθέριο. Ιδιαίτερο. Τέτοιας λογικής κρασιά μου αρέσουν. 88/100

Σαντορίνη, Natural Ferment, Γαβαλάς, 2018

Το κρασί είναι κατά κύριο λόγο οι στιγμές που μοιράζεσαι μαζί του. Τα οργανοληπτικά, η περιγραφή δεν είναι παρά μια απόπειρα να αποτυπώσεις την αίσθηση, καθώς δεν μπορείς να φωτογραφήσεις την γεύση ή την συγκίνηση. Είναι μάλλον μια μνημονική εγγραφή, η προσπάθεια να συγκρατήσεις τον χρόνο, να φυλακίσεις την ανάμνηση με λέξεις. Δεν περνάει η φιάλη "κλινική εξέταση", δεν είμαι ο ειδικός άλλωστε για να το κάνω, ούτε κι αυτός είναι ο σκοπός του blog. Ο χρόνος, πάραυτα, τρέχει συμπαρασύροντας τα πάντα στο διάβα του κι εσύ ψάχνεις τα ίχνη του που καταδηλώνουν μια παρουσία, τα έργα και τις πράξεις σου, αυτά που έκανες, αυτά που είπες. Αυτά που ήπιες. Για να παραφράσω έναν δάσκαλο: "Πίνεις, δεν πίνεις ο χρόνος περνάει"... Το κρασί είναι στιγμές. Κάθε φιάλη εγγράφεται στο χρονικό χάρτη της ζωής σου κι έπειτα από καιρό η ανάμνηση της αίσθησης από αυτόν τον χυμό θαρρώ πως αποτελεί και μια σύνδεση με το παρελθόν σου. Έτσι λοιπόν, έχοντας περάσει μια ολόκληρη μέρα στο νοσοκομείο, μια δύσκολη μέρα στο πλάι ενός πολύ κοντινού μου ανθρώπου που έκανε μια κρίσιμη επέμβαση, επέστρεψα με την αγωνία μου σπίτι. Αποφάσισα να ανοίξω τη συγκεκριμένη Σαντορίνη, υπενθυμίζοντας, τρόπον τινά, στον εαυτό μου πως η ζωή μπορεί να είναι και ωραία. Έτσι, αυτό το βράδυ του Ιουνίου στο μπαλκόνι, αποκαμωμένος, μηρυκάζοντας χίλιες μύριες σκέψεις, παρακολουθώντας αμήχανα τον γάτο μου να εξερευνεί τον πέριξ χώρο, μεταφέρθηκα νοερά στο νησί. Συνόδεψα τον οίνο με ένα πιάτο vitello tοnnato, δική μου παρασκευής.

Χρυσόξανθο χρώμα, ανοιχτό. Μύτη υψηλής έντασης με έντονες ορυκτές αναφορές. Υγρή στάχτη, τσακμακόπετρα, βρεγμένο βότσαλο κι αλμύρα υπογραμμίζουν το τοπωνύμιο. Νότες από φρέσκο λεμόνι κι άνθη πορτοκαλιάς. Στόμα υψηλής έντασης γεμάτο και πληθωρικό. Ο ουρανίσκος πλημμυρίζει από εσπεριδοειδή: λεμόνι, λάιμ, ξύσμα πορτοκαλιού, πικρό γκρέιπφρουτ και κουμκουάτ. Ορυκτές αναφορές που παραπέμπουν σε βασάλτη κι αλισίβα. Βοτανικές νύξεις που φέρνουν μνήμες από φασκόμηλο και πράσινο τσάι. Όγκος, υψηλής έντασης οξύτητα, τραγανότητα, μεγάλου μήκους επίγευση. Τι άλλο να ζητήσεις; Αγαπημένο! 92+/100

https://topneumatouoinou.blogspot.com/2015/06/2013_15.html

Luis Seabra, Xisto Ilimitado Branco, 2018

Ανοιχτό λεμονί χρώμα. Ήπια μύτη που, σε πρώτο χρόνο, φέρνει στο νου κιμωλία καθώς και λευκά λουλούδια. Βανίλια και ζάχαρη άχνη στη συνέχεια. Λεμόνι και άγουρο ροδάκινο αναφέρουν το φρούτο. Μεσαίας έντασης στόμα όπου το λεμόνι, το ξύσμα λάιμ και το λευκό ροδάκινο πρωταγωνιστούν. Ανάλαφρο και τραγανό, με τονισμένη οξύτητα και μεσαίου μήκους λεμονάτη επίγευση. Πολύ καλό για αυτό που είναι! 87/100

Luís Seabra, Douro Xisto Cru Branco, 2018

Χρώμα χρυσόξανθο ανοιχτό. Μεσαίας έντασης μύτη με αρχικές αναφορές σε στικ βανίλιας και ζαχαρωμένα λουλούδια. Ευδιάκριτη ορυκτότητα που σε κάνει να σκεφτείς γρανίτη. Ξινόμηλο και λευκό ροδάκινο στη συνέχεια. Μεσαίας+ έντασης στόμα με το λεμόνι και το λάιμ να προεξέχουν. Ροδάκινο, πράσινο μήλο και μους μπανάνας. Το ορυκτό προσδίδει μια τραγανή διάσταση. Υψηλής έντασης οξύτητα και μεσαίου+ μήκους επίγευση. Ένα κρασί με εξαιρετική δομή και νεύρο. 89+/100, μα ίσως το αδικώ. Θαρρώ πως θα τα ξαναπούμε στο μέλλον.

Luis Seabra, Granito Cru Alvarinho, 2018

Χρώμα λεμονί ανοιχτό, πράσινες ανταύγειες. Μύτη μεσαίας έντασης με τα πυρηνόκαρπα (λευκό ροδάκινο, βερίκοκο) να προεξέχουν. Άνθη λεμονιάς αλλά και αναφορές σε τροπικό φρούτο (ανανάς, παπάγια). Ορυκτό φόντο. Ανάλογης έντασης στόμα που παραπέμπει αρχικά σε ξύσμα λάιμ και μους λεμόνι. Σε δεύτερο χρόνο ροδάκινο, βερίκοκο καθώς και ανανάς. Όσο περνά η ώρα εξελίσσεται. Σημειώνω: γύρη, βότσαλο. Τραγανό αλλά και λιπαρό συνάμα, με καλή δομή κι ωραία υφή. Μέτριας+ έντασης λεμονάτη οξύτητα, μεσαίου+ μήκους επίγευση. 88/100

Volacus, Μαλαγουζιά, 2019

Χρώμα ανοιχτό μπεζ με χρυσοπράσινες ανταύγειες. Μύτη σφιχτή με ορυκτές αναφορές σε πρώτο χρόνο. Σιγά-σιγά και διακριτικά ένα υπέροχο μπουκέτο ξετυλίγεται: Λάιμ και ξύσμα λεμονιού. Αχλάδι και πράσινο μήλο. Ροδόνερο και άχνη ζάχαρη. Άγριο φασκόμηλο και πράσινη πιπεριά. Στόμα μεσαίας έντασης που προεκτείνει τη μύτη. Λευκό ροδάκινο και άγουρο αχλάδι. Ανανάς. Μια ελαφριά αίσθηση μελιού. Ορυκτό φόντο που παραπέμπει σε αργιλώδη άμμο. Αναρωτιέσαι αν είναι μαλαγουζιά αυτό που πίνεις.. Μέτριας+ έντασης οξύτητα και μεγάλου σχετικά μήκους επίγευση. Ένα κρασί έκπληξη που δίνει μια διαφορετική ερμηνεία στην ποικιλία. Τι μου άρεσε; Ότι είναι"πράσινη", ότι έχει ορυκτό, νεύρο, τραγανότητα. Στα οργανοληπτικά να προσθέσω και τον σχετικά χαμηλό αλκοολικό βαθμό (12%). Δεν θα έλεγα ότι είμαι λάτρης της μαλαγουζιάς. Ωστόσο σε αντίθεση με τα φρου-φρου και αρώματα πολλών κρασιών της ποικιλίας, το συγκεκριμένο είναι μάλλον εσωστρεφές, θέλει χρόνο να ανοίξει, σιγοντάρει διακριτικά και ανταμείβει απλόχερα. Θα ήθελα να το ξαναπιώ κάποια στιγμή, ίσως με 3-4 χρόνια ακόμα στις πλάτες του. 89/100

Hoof & Lur, Τρουπής, 2019

Χρώμα πολύ ιδιαίτερο που μοιάζει με ανοιχτό κοραλλί. Πορτοκαλί ανταύγειες. Μύτη μεσαίας+ έντασης, εκφραστική κι εξαιρετικά πληθωρική για τα δεδομένα της ποικιλίας. Κόκκινο γκρέιπφρουτ, πορτοκάλι σαγκουίνι και γρεναδίνη οι πρώτες αναφορές. Τριαντάφυλλο, γαρύφαλλο κι άχνη ζάχαρη αμέσως μετά. Πέταλα λουλουδιών και γύρη. Μια ιδέα από λευκό κεράσι. Στόμα ανάλογης έντασης με το σαγκουίνι, το κουμκουάτ και το γκρέιπφρουτ να κυριαρχούν. Μνήμες από γλυκό λουκούμι καθώς και από μους φράουλα. Μια μακρινή αίσθηση από μηλίτη (!). Σώμα μεσαίου+ όγκου, μέτριας έντασης οξύτητα και επίγευση μεσαίου+ μήκους. Ένα κρασί έκπληξη που δίνει μια άλλη διάσταση στο μοσχοφίλερο, μια ωδή στη γη της Μαντινείας. 89/100

Thierry Germain, Domaine des Roches Neuves, 2019

Το καθημερινό του Thierry Germain είναι ένα ζουμερό, ξεδιψαστικό cabernet franc που μπορεί κανείς να το πιει και μόνο του. Μύτη ήπια, αρκετά ανθική, καθώς τα μωβ λουλούδια έρχονται την επιφάνεια. Μια ιδέα από μολύβι. Κόκκινο κεράσι. Στόμα ήπιο με το κεράσι και την φράουλα σαν κύριες αναφορές. Ήπιες τανίνες, μεσαίου μήκους επίγευση. Μια όμορφη συνοδεία! 87/100

Yannick Amirault, Bourgueil Les Quartiers, 2017

Χρώμα ρουμπινί μεσαίου βάθους. Μεσαίας έντασης μύτη, η οποία παραπέμπει αρχικά σε μωβ λουλούδια, βιολέτα και λεβάντα. Κουκουνάρι αλλά και μια ιδέα από μολύβι. Φράουλα και μούρο επισημαίνουν το φρούτο. Ήπιας έντασης στόμα με το κόκκινο κεράσι, τη φράουλα, το γλυκό μούρο και το σμέουρο να πρωταγωνιστούν. Μαλακό και στρογγυλό. Μεσαίου μήκους επίγευση. 87+/100

Domaine Charles Joguet, Chinon Les Varennes du Grand Clos, 2016

Χρώμα ρουμπινί μεσαίου βάθους. Μύτη μεσαίας+ έντασης που παραπέμπει σε γλυκούς ανθούς και ζαχαρωμένα πέταλα. Λουίζα, βιολέτα αλλά και αποξηραμένα βότανα. Κέδρος, πεύκο και μνήμες από νοτισμένο δάσος. Μια αίσθηση από ξύσμα μολυβιού. Μια ιδέα από θυμάρι και μια υποψία από μαύρο πιπέρι. Πουρές μούρου αλλά και άγριο κεράσι υπενθυμίζουν το φρούτο. Στόμα ανάλογης έντασης, γεμάτο. Πετροκέρασο και φραμπουάζ σε αλκοόλ, μαύρη σταφίδα. Σώμα μεσαίου+ όγκου, νόστιμες τανίνες και καλή δομή. Μεσαίου+ μήκους επίγευση. Ένας εκλεκτός Λίγηρας!  92+/100

Δυο Ύψη, Διάλογος Ερυθρός, 2018

Χρώμα σκούρο μπορντό, βυσσινί ανταύγειες. Μεσαίας+ έντασης μύτη που αναδεικνύει αρώματα από μαύρο μούρο, μαύρη σταφίδα κι άγριο κεράσι. Πικάντικες νύξεις που παραπέμπουν σε μαύρο πιπέρι. Ανάλογης έντασης στόμα, γεμάτο και μεστό. Συμπυκνωμένα αρώματα από δαμάσκηνο, μαύρο μούρο και αγριοκέρασο. Πιπέρι, μπαχάρι, αλλά και νότες μαύρης σοκολάτας. Υψηλός αλκοολικός βαθμός. Σώμα με όγκο, ρωμαλέες τανίνες, μεσαίου+ μήκους επίγευση. 87/100

Το δάκρυ του πεύκου, Κεχρής, 2018

Χρώμα χρυσόξανθο ανοιχτό και λαμπερό. Μύτη μεσαίας+ έντασης που σε πρώτο χρόνο παραπέμπει σε καραμέλα βουτύρου και αρωματικό ξύλο. Πεύκο, ευκάλυπτος, δεντρολίβανο και μαστίχα παίρνουν τη σκυτάλη. Βανίλια και καπνός. Νύξεις από κουμκουάτ και λάιμ. Μνήμες από κεχριμπάρι. Στόμα ανάλογης έντασης όπου το βούτυρο συνδιαλέγεται με τη μαστίχα, τον κέδρο και τον ευκάλυπτο. Αποξηραμένο λεμόνι και λάιμ. Διακριτικές νότες από ρετσίνι, οι οποίες δεν προεξέχουν και δένουν αρμονικά με το σύνολο. Όγκος, μέτριας+ έντασης οξύτητα, λιπαρότητα και μεσαίου μήκους επίγευση. Αυτή δεν είναι μια απλή ρετσίνα, αλλά ένα κρασί κλάσης. Σαν βαρελάτο λευκό θέλει την κατάλληλη συνοδεία (το φαντάζομαι δίπλα σε μπακαλιάρο σκορδαλιά). Κρατώ μια φιάλη για τα επόμενα χρόνια, γιατί υποθέτω πως ο χρόνος θα αναδείξει ακόμα περισσότερα. 91+/100