Χρώμα λεμονόξανθο ανοιχτό με πράσινες ανταύγειες. Μύτη μεσαίας έντασης με αδρές νύξεις από ξύσμα λεμονιού και με έντονο ορυκτό φόντο που παραπέμπει σε βρεγμένο βότσαλο. Στη συνέχεια νότες από άγρια βότανα (προεξέχει το άγριο φασκόμηλο). Μια ιδέα από δεντρολίβανο. Κυδώνι τέλος, η φλούδα του. Στόμα μεσαίας+ έντασης όπου τα εσπεριδοειδή βγαίνουν στο προσκήνιο: λεμόνι και ξύσμα λεμονιού, λάιμ, κίτρο, κυδώνι, γκρέιπφρουτ και μανταρίνι. Ορυκτότητα που παραπέμπει σε κιμωλία, χαλίκι. Και συνεχίζω: Υφαλμυρότητα- χοντρό αλάτι, άλμη. Άγριο φασκόμηλο και θυμάρι. Μεταλλικότητα- χαλκός. Ατσάλινη οξύτητα υψηλής έντασης. Τραγανότητα. Επίγευση μακρά που αφήνει στο στόμα μια αίσθηση από θαλασσινή άμμο. Χωρίς αμφιβολία ο Πετρακόπουλος κάνει κρασιά για τον δικό μου ουρανίσκο. Όπως και τα "Παλιά Αρμάκια", έτσι και το "Θυμάρι Πέτρας" είναι μιας πρώτης κλάσεως ρομπόλα. Προσωπικά θεωρώ ότι το συγκεκριμένο σταφύλι, μετά το ασύρτικο και το ξινόμαυρο, είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει ο ελληνικός αμπελώνας. Η δε Κεφαλλονιά, αν το εύρος των οινοποιών-αμπελουργών ήταν μεγαλύτερο, θα μπορούσε να ήταν μια άλλη Σαντορίνη. Εξαιρετικό κρασί από κάθε άποψη, από τα λευκά που μου αρέσει να πίνω. 93/100
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου