Αυτή η φιάλη με έκανε να συνειδητοποιήσω πολλά πράγματα. Πρώτον πως μεγαλώνοντας αρχίζουν να μου αρέσουν τα κρασιά που κρατούν την ισορροπία στις εντάσεις, τόσο-όσο δηλαδή, καθότι πάντα αισθανόμουν ξένος σε μέρη που είχαν στη διαπασών τη μουσική. Δεύτερον πως δεν με εντυπωσιάζουν πια τα πολλά τα λούσα, τα εκκωφαντικά και λαμπερά, αλλά συγκινούμαι πιότερο από τη λεπτομέρεια, από αυτό που θα μου αποκαλυφθεί σε δεύτερο χρόνο. Δεν εξιτάρομαι από τις γκομενίτσες που θα θελήσουν να με προκαλέσουν, συνήθως αυτές είναι ρηχές. 'Ο,τι έχει βάθος είναι ήρεμο και αποτιμάται με το χρόνο. Ίσως σε μια τυφλή δοκιμή το συγκεκριμένο κρασί να περνούσε απαρατήρητο. Επίσης, πως κάθε φιάλη είναι συνυφασμένη και με τη στιγμή που την απολαμβάνεις. Έξω και πέρα από κάθε κριτική, η οινοποσία είναι πάνω από όλα η στιγμή. Και αυτό είναι το κατακάθι, η απόλαυση. Η οινική εμπειρία δεν είναι απομονωμένη από το βίωμα, την εμπειρική μας πραγματικότητα- αυτό το ημερολόγιο έτσι θέλει να βλέπει την οινογευσία. Ταξιδεύουμε στο σκαρί του χρόνου πίνοντας κρασί. Επιπλέον πως τα ελαττώματα έχουν γοητεία. Το τέλειο δεν είναι όμορφο, είναι βαρετό. Αναζητώ την ιδιοτροπία, την ιδιομορφία, το "ίδιον" που κάνει το κάθετι μοναδικό. Ακόμη πως η γνώση της τιμής επηρεάζει αναμφίβολα την στάση σου απέναντι σε αυτό που πίνεις. Κι αυτό το γράφω γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση, επειδή το έφεραν οι περιστάσεις, αγνοούσα παντελώς την τιμή της φιάλης (την πληροφορήθηκα την επομένη, έχοντας καταθέσει ήδη την άποψή μου). Τέλος πως μερικές φορές βοηθά στην κρίση η... σύγκριση (δίπλα μας είχε την ατυχία να βρίσκεται ένα ελληνικό syrah με αξιοσημείωτη συμπύκνωση πάραυτα).
Χρώμα ημιδιαφανές ρουμπινί, λαμπερό. Μύτη μεσαίας έντασης με ζωικές νύξεις αρχικά, αν και πολύ γρήγορα βγαίνει στην επιφάνεια ο φυτικός χαρακτήρας του κρασιού. "Δάσος", αυτή η λέξη μου έρχεται στο μυαλό, "σαν να βρίσκεσαι κάτω από ένα πεύκο", για να παραφράσω τους Γάλλους. Κέδρος και ευκάλυπτος. Μια μακρινή ιδέα από ναφθαλίνη. Λίγο από πίσσα. Φράουλα και φραμπουάζ εκφράζουν το φρούτο. Γυρίζεις το ποτήρι κι αναρωτιέσαι τι είναι τούτο το απροσδιόριστο που σου βγάζει. Τσίχλα, τσιχλόφουσκα! Στο τέλος πιπέρι. Τυπικός οίνος φαγητού, υποχωρεί ελάχιστα η ένταση στο στόμα για να επανέλθει μετά δριμύτερη στο τελείωμα. Φράουλα, φραμπουάζ και κεράσι στον ουρανίσκο. Μαύρο πιπέρι και γλυκόριζα σε δεύτερο χρόνο. Σώμα ελαφρύ, τανίνες νευρικές, μακρά επίγευση! Εξαιρετικό! 91+/100
Όπως πάντα τα περιγράφεις πολύ ωραία και συμφωνώ μαζί σου ότι ''ότι έχει βάθος είναι ήρεμο και αποτιμάται με το χρόνο''.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ! Ό,τι είναι όμορφο πλανάται, ιριδίζει και ... διαφεύγει.
ΑπάντησηΔιαγραφή