Δίανθος, Οινοποιείο Μπουτάρη, 2018

Χρώμα σομόν ανοιχτό. Ήπια μύτη, όπου ξεδιπλώνονται απαλά αρώματα λουλουδιών. Άγουρη φράουλα, τριαντάφυλλο και φρέσκια ντομάτα σε δεύτερο χρόνο. Στόμα μεσαίας έντασης. Μαρμελάδα ντομάτας και φράουλα στην παλέτα. Η τραγανή, μέτριας+ έντασης οξύτητα δίνει πόντους. Μεσαίου μήκους επίγευση που σου αφήνει κάτι από ντοματάκι κονφί. Αυστηρό και νευρώδες. Επικροτώ! 87/100

Κτήμα Florian, Sauvignon Blanc Fume, 2018

Χρώμα λεμονί ανοιχτό με γκριζοπράσινες ανταύγειες. Μύτη μεσαίας έντασης η οποία αρχικά φέρνει μνήμες από ζαχαρωμένο λεμόνι και λάιμ. Το βρεγμένο γρασίδι υπενθυμίζει το σταφύλι, ενώ η βανίλια και το σανταλόξυλο επισημαίνουν το βαρέλι. Στόμα ανάλογης έντασης με κύριες αναφορές το γλυκό λεμονάκι αλλά και τα φύλλα μπανανιάς. Βούτυρο-κακάο και βανίλια σιγοντάρουν. Σώμα με όγκο και βουτυράτη αίσθηση. Μέτριας+ έντασης οξύτητα, μεσαίου μήκους επίγευση. Ευχάριστο για αυτό που είναι, η εκδοχή χωρίς βαρέλι του κτήματος μου αρέσει ωστόσο πολύ περισσότερο. 86+/100

Δωρικός Οίνος Λευκός, 2017

Blend από ορεινό ροδίτη και μαλαγουζιά. Αυθόρμητη ζύμωση σε παλιές δρύινες δεξαμενές με γηγενείς ζύμες χωρίς θείωση ή άλλη παρέμβαση. Εμφιαλώνεται αφιλτράριστο. Χρώμα σκούρο πορτοκαλί που προσομοιάζει με αυτό του μελιού. Μύτη μεσαίας+ έντασης, πληθωρική και ιδιαίτερη. Υπερώριμο αχλάδι, πορτοκαλόφλουδα, ζαχαρωμένο νεράντζι και κουμκουάτ ξεπηδούν εμφατικά από το ποτήρι. Στη συνέχεια τη σκυτάλη παίρνουν τα βότανα του δάσους (χαμομήλι, κόκκινο τσάι,  σιδερίτης). Και συνεχίζω να σημειώνω: αποξηραμένα λουλούδια, ανθόμελο. Μια υποψία μεταλλικότητας σε κάνει να σκεφτείς ρινίσματα σιδήρου. Στόμα ανάλογης έντασης με την πορτοκαλόφλουδα και την καραμέλα να κυριαρχούν. Μέλι και ξηροί καρποί. Μια ιδέα οξείδωσης προσδίδει έναν ρουστίκ χαρακτήρα και σε κάνουν να θυμηθείς το κρασί του.. παππού. Σώμα με αξιοσημείωτο όγκο, τανίνες που τολμούν να ξεμυτίσουν, μεσαίου+ μήκους επίγευση. Έδωσε ρέστα. Εύγε! 89/100

Κτήμα Κελεσίδη, Νάουσα Μερχάλι, 2013

Χρώμα ρουμπινί λαμπερό. Μύτη μεσαίας έντασης με αδρές γήινες νότες (νοτισμένο χώμα, φρύγανα, ρίζες, μανιτάρι) σε πρώτο χρόνο. Έπειτα από λίγο η φρέσκια ντομάτα ξεπηδά με ένταση από το ποτήρι. Φύλλα δάφνης στη συνέχεια αλλά και πικάντικες νύξεις που παραπέμπουν σε κόκκινο πιπέρι. Στόμα ανάλογης έντασης που δίνει περιθώριο στο φρούτο να εκφραστεί. Γλυκό κεράσι και μούρο προελαύνουν. Πελτές ντομάτας και τριμμένο πιπέρι. Σώμα μεσαίου όγκου, τανίνες νευρικές που ζητούν κρέας, μεσαίου+ μήκους επίγευση. Τυπικό, τυπικότατο! Αυτό το ξινόμαυρο μου άρεσε πολύ! 90/100

Οινοποιείο Πατιστής, Blanc de Noir, 2018

Χρώμα ανοιχτό χρυσό με πράσινες ανταύγειες. Μύτη ήπιας προς μέτριας έντασης, η οποία φέρνει μνήμες από ώριμο αχλάδι αλλά και από μπισκότο βουτύρου (!). Σε δεύτερο χρόνο η άγουρη ντομάτα και η πράσινη ελιά υπενθυμίζουν την πρώτη ύλη. Στόμα μεσαίας έντασης όπου τα εσπεριδοειδή ξεπηδούν με ενθουσιασμό. Νεράντζι, κυδώνι και μανταρίνι εναλλάσσονται στην παλέτα. Όγκος και μια ιδέα λιπαρότητας. Μέτριας+ έντασης οξύτητα, μεσαίου μήκους επίγευση. Θα πάρει ένα "συν" επειδή δεν έχει πολλά φτιασίδια και αναδεικνύει τη φυσιογνωμία του ξινόμαυρου. 87/100

Πειραματικοί Οίνοι Μπουτάρη, Syrah, 2014

Ακριβώς τρία χρόνια μετά δοκιμάζω την ίδια φιάλη, αποκομίζοντας ωστόσο διαφορετικές εντυπώσεις αυτή τη φορά. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το ίδιο το κρασί που εξελίσσεται με τον χρόνο, άλλωστε ο καθένας διαγράφει ανάλογη πορεία και, όπως το κρασί, εξελίσσεται. Κάτι άλλαξε πάντως, είτε εγώ είτε ο οίνος ή και τα δύο. Χρώμα σκούρο μπορντό, γκρίζες ανταύγειες. Μεσαίας έντασης μύτη που διαρκώς εξελίσσεται. Νοτισμένο χώμα και μπαχαρικά σε πρώτο χρόνο- ένα υπέροχο μπουκέτο από κανέλα, μοσχοκάρυδο, καρδαμόσπορο και σπασμένο πιπέρι. Μαύρο κεράσι και βατόμουρο επισημαίνουν το φρούτο. Ξάφνου ξεπηδάει η βιολέτα. Προς το τέλος μια ιδέα από καβουρδισμένους ξηρούς καρπούς. Στόμα ανάλογης έντασης με άφθονο γλυκό φρούτο. Μαύρο κεράσι, φράουλα και βατόμουρο προελαύνουν, συνεπικουρούμενα από αδρές νότες γλυκόριζας. Σώμα μεσαίου όγκου, καλογυαλισμένες τανίνες, μεσαίου+ μήκους επίγευση. Απολαυστικότατο και νοστιμότατο αναμφίβολα. 88+/100

Syrah, Λύτρας, 2017

Ο συγκεκριμένος οίνος είναι ένα αφιλτράριστο κι ασταθεροποίητο syrah από την Αττική, το οποίο δεν έχει περάσει βαρέλι αλλά έχει ωριμάσει 6 μήνες στη φιάλη. Χρώμα βαθύ μπορντό, βυσσινί ανταύγειες. Δέρμα και ναφθαλίνη στη μύτη αρχικά καθώς και μεσαίας έντασης αρώματα κόκκινων και μαύρων φρούτων, όπου το κεράσι και το μούρο κυριαρχούν. Πιπέρι και κανέλα δίνουν πικάντικες νότες. Στόμα με αξιοσημείωτη συμπύκνωση με το μαύρο κεράσι, τα γλυκά μπαχαρικά και τη γλυκόριζα να απαρτίζουν ένα θελκτικό μπουκέτο. Σώμα με όγκο, ώριμες τανίνες που μπορούν να βάλουν κάτω το κρέας, μεσαίου μήκους επίγευση. Η μύτη συνηθισμένη και μάλλον αδιάφορη, στο στόμα κρατώ τη συμπύκνωση. Γιατί όμως να φτιάξεις syrah στην Αττική; 87/100

Moccagatta Langhe Nebbiolo, 2018

Αυτή η φιάλη με έκανε να συνειδητοποιήσω πολλά πράγματα. Πρώτον πως μεγαλώνοντας αρχίζουν να μου αρέσουν τα κρασιά που κρατούν την ισορροπία στις εντάσεις, τόσο-όσο δηλαδή, καθότι πάντα αισθανόμουν ξένος σε μέρη που είχαν στη διαπασών τη μουσική. Δεύτερον πως δεν με εντυπωσιάζουν πια τα πολλά τα λούσα, τα εκκωφαντικά και λαμπερά, αλλά συγκινούμαι πιότερο από τη λεπτομέρεια, από αυτό που θα μου αποκαλυφθεί σε δεύτερο χρόνο. Δεν εξιτάρομαι από τις γκομενίτσες που θα θελήσουν να με προκαλέσουν, συνήθως αυτές είναι ρηχές. 'Ο,τι έχει βάθος είναι ήρεμο και αποτιμάται με το χρόνο. Ίσως σε μια τυφλή δοκιμή το συγκεκριμένο κρασί να περνούσε απαρατήρητο. Επίσης, πως κάθε φιάλη είναι συνυφασμένη και με τη στιγμή που την απολαμβάνεις. Έξω και πέρα από κάθε κριτική, η οινοποσία είναι πάνω από όλα η στιγμή. Και αυτό είναι το κατακάθι, η απόλαυση. Η οινική εμπειρία δεν είναι απομονωμένη από το βίωμα, την εμπειρική μας πραγματικότητα- αυτό το ημερολόγιο έτσι θέλει να βλέπει την οινογευσία. Ταξιδεύουμε στο σκαρί του χρόνου πίνοντας κρασί. Επιπλέον πως τα ελαττώματα έχουν γοητεία. Το τέλειο δεν είναι όμορφο, είναι βαρετό. Αναζητώ την ιδιοτροπία, την ιδιομορφία, το "ίδιον" που κάνει το κάθετι μοναδικό. Ακόμη πως η γνώση της τιμής επηρεάζει αναμφίβολα την στάση σου απέναντι σε αυτό που πίνεις. Κι αυτό το γράφω γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση, επειδή το έφεραν οι περιστάσεις, αγνοούσα παντελώς την τιμή της φιάλης (την πληροφορήθηκα την επομένη, έχοντας καταθέσει ήδη την άποψή μου). Τέλος πως μερικές φορές βοηθά στην κρίση η... σύγκριση (δίπλα μας είχε την ατυχία να βρίσκεται ένα ελληνικό syrah με αξιοσημείωτη συμπύκνωση πάραυτα).

Χρώμα ημιδιαφανές ρουμπινί, λαμπερό. Μύτη μεσαίας έντασης με ζωικές νύξεις αρχικά, αν και πολύ γρήγορα βγαίνει στην επιφάνεια ο φυτικός χαρακτήρας του κρασιού. "Δάσος", αυτή η λέξη μου έρχεται στο μυαλό, "σαν να βρίσκεσαι κάτω από ένα πεύκο", για να παραφράσω τους Γάλλους. Κέδρος και ευκάλυπτος. Μια μακρινή ιδέα από ναφθαλίνη. Λίγο από πίσσα. Φράουλα και φραμπουάζ εκφράζουν το φρούτο. Γυρίζεις το ποτήρι κι αναρωτιέσαι τι είναι τούτο το απροσδιόριστο που σου βγάζει. Τσίχλα, τσιχλόφουσκα! Στο τέλος πιπέρι. Τυπικός οίνος φαγητού, υποχωρεί ελάχιστα η ένταση στο στόμα για να επανέλθει μετά δριμύτερη στο τελείωμα. Φράουλα, φραμπουάζ και κεράσι στον ουρανίσκο. Μαύρο πιπέρι και γλυκόριζα σε δεύτερο χρόνο. Σώμα ελαφρύ, τανίνες νευρικές, μακρά επίγευση! Εξαιρετικό! 91+/100

Orealios Gaia, Truth, 2018

Χρώμα χρυσοπράσινο λαμπερό. Μύτη μεσαίας έντασης με αδρές ορυκτές νότες που φέρνουν μνήμες από υγρό βότσαλο ή/και κιμωλία. Διακριτικά αρώματα λεμονανθών πλαισιώνουν το μπουκέτο. Στόμα μεσαίας+ έντασης με κύριες αναφορές το λεμόνι, το λάιμ, το γκρέιπφρουτ, το κυδώνι και το περγαμόντο. Σε δεύτερο χρόνο μια ιδέα από φασκόμηλο. Ορυκτότητα (κιμωλία;) αλλά και μεταλλικότητα. Υψηλής έντασης οξύτητα, τραγανότητα, μεγάλου μήκους επίγευση. Αυστηρό και τραγανό λευκό, από αυτά που μου αρέσουν να πίνω! 90/100 Λατρεύω τις ρομπόλες!

Cantina Terlano,'Porphyr Riserva', 2016

Χρώμα σκούρο μπορντό. Υπέροχη μύτη μεσαίας+ έντασης, η οποία μοσχοβολάει πολύχρωμα λουλούδια (βιολέτα, λουίζα). Αδρές νότες ξηρών καρπών (φουντούκι, αμύγδαλο). Ζουμερά κόκκινα φρούτα (μικρόρωγα του δάσους, μούρο, άγριο κεράσι). Μαύρο τσάι μετά. Τέλος νοτισμένο χώμα και νωπά φύλλα. Ανάλογης έντασης στόμα με το αγριοκέρασο και το μούρο να έχουν το πρώτο λόγο. Το αμύγδαλο επιμένει. Πικρή σοκολάτα. Αξιοσημείωτη συμπύκνωση. Σώμα με όγκο, μαλακές, καλοδομημένες τανίνες, μεσαίου+ μήκους επίγευση. Ένα πολύ νόστιμο lagrein από τον ιταλικό βορρά! 91/100

La Rectorie, Collioure l'Oriental, 2017

Χρώμα μπορντό λαμπερό. Έντονη μύτη, η οποία  αρχικά παραπέμπει σε γλυκό λουλούδι, ζαχαρωμένα μούρα αλλά και σανταλόξυλο. Ώριμο δαμάσκηνο, μοσχοκάρυδο και σπασμένα πιπέρια στη συνέχεια. Στόμα ανάλογης έντασης όπου χαρακτηρίζεται από το γλυκό, ζουμερό φρούτο. Στην παλέτα μαρμελάδα φράουλα, μούρο, αγριοκέρασο και  δαμάσκηνο. Γλυκά μπαχαρικά όπως κανέλα, μοσχοκάρυδο και γλυκάνισος παίρνουν τη σκυτάλη. Μεσαίου όγκου σώμα, βελούδινες τανίνες, μεσαίου μήκους επίγευση. Πολύ 'γλυκάδα' γενικώς, πράγμα που μαρτυρά την καταγωγή του. Δεν προτιμώ τα 'νότια' κρασιά (τους λείπει η φινέτσα), ωστόσο το απόλαυσα. 87/100

Negoska-Carbonic, Κτήμα Χατζηβαρύτη, 2018

Χρώμα κεραμιδί μετρίου βάθους με καφετί ανταύγειες και γκρίζο στεφάνι. Μεσαίας έντασης μύτη με αναφορές σε άγριο κεράσι, βανίλια αλλά και πολύχρωμα πιπέρια, μοσχοκάρυδο. Ανάλογης έντασης στόμα το οποίο φέρνει μνήμες από άγριο κεράσι καθώς κι από κίσελ βατόμουρο (άρωμα παιδικών χρόνων). Ο πιπεράτος χαρακτήρας επιμένει και στο στόμα. Σώμα μετρίου όγκου, ήπιες τανίνες, μεσαίου μήκους επίγευση. Ενδιαφέρον αλλά δεν με εντυπωσίασε. 85/100

Candea Tinto, Monterrei, 2014

Χρώμα ανοιχτό μπορντό, ημιδιαφανές. Μεσαίας έντασης μύτη που παραπέμπει σε πολυχρωμα λουλούδια και άνθη λεβάντας. Κεράσι και φράουλα επισημαίνουν το φρούτο. Γλυκό πιπέρι σε δεύτερο χρόνο. Ήπιας έντασης στόμα με τη φράουλα, το κεράσι και το φραγκοστάφυλλο να συνδιαλέγονται. Το κόκκινο πιπέρι προσδίδει έναν πικάντικο χαρακτήρα. Γλυκόριζα στο τελείωμα. Σώμα ανάλαφρο, σχεδόν ανύπαρκτες (ή πολύ διακριτικές) τανίνες, μικρού μήκους επίγευση. 82/100

Ασύρτικο, Αθανασίου, 2018

Χρώμα λεμονί, γκρίζες ανταύγειες. Μεσαίας έντασης μύτη, η οποία χρειάζεται χρόνο για να ανοίξει. Λεμόνι, λάιμ, ξύσμα από πορτοκάλι και νεράντζι αποπνέουν τη φρεσκάδα των εσπεριδοειδών. Λίγο μετά υγρή ζύμη και νότες από λευκό τσάι. Ευδιάκριτες ορυκτές νύξεις που φέρνουν στο νου κιμωλία. Στόμα μεσαίας+ έντασης με το λεμόνι, το πορτοκάλι και το λάιμ να κυριαρχούν. Μια νότα από κακάο στην εξέλιξη. Ορυκτή στίξη που παραπέμπει σε βρεγμένο βότσαλο. Όγκος και τραγανότητα. Υψηλής έντασης οξύτητα και μεσαίου+ μήκους επίγευση. Ένα καλό Ασύρτικο από τη Νεμέα. 88+/100

Antonio Caggiano, Salae Domini, 2015

Ξανά μανά τα παλιά κι αγαπημένα. Χρώμα σκούρο μπορντό. Ωραία μύτη μεσαίας+ έντασης. Ζωικές νότες (πετσί, δέρμα) και μια ιδέα από ναφθαλίνη (!) σε πρώτο χρόνο. Αρώματα από πεύκο, κέδρο, ευκάλυπτο και δεντρολίβανο ξεδιπλώνονται. Στικ βανίλιας και μια υποψία από σανταλόξυλο στη συνέχεια. Λίγο πιπέρι και μοσχοκάρυδο. Το άγριο κεράσι επισημαίνει το φρούτο. Στόμα μεσαίας έντασης όπου το άγριο κεράσι και το φραγκοστάφυλο βγαίνουν στο προσκήνιο. Αδρές νότες από φύλλα μέντας. Πιπέρι και μοσχοκάρυδο δίνουν μια πικάντικη διάσταση. Κλείσιμο με νύξεις από γλυκόριζα. Σώμα μεσαίου όγκου, τανίνες που θέλουν πρωτεΐνη, καλή δομή, μεσαίου μήκους επίγευση. Η τρίτη ετικέτα του Caggiano στη σοδειά του 2015 κερδίζει τις εντυπώσεις. 88+/100

https://topneumatouoinou.blogspot.com/2017/04/antonio-caggiano-salae-domini-2014.html