Εδώ δεν έχεις να πεις πολλά: Μια φιάλη που διασώθηκε έπειτα από τόσα χρόνια, ένα συνομήλικο κρασί (44 ετών!!) που, αν και γερασμένο, ακόμα ζει. Ό,τι του απομένει να δώσει, το δίνει: Μια μακρινή ανάμνηση από βατόμουρο στη μύτη, γήινες νότες στο στόμα που σε κάνουν να σκεφτείς μανιτάρι και νωπό σιτάρι. Δεν περνάω στα οργανοληπτικά, δεν του αξίζουν. Ένας κομψός παππούς που σου διηγιέται μια ιστορία παλιά. Τον γεύεσαι και συλλογιέσαι: γη. Όλα από εκεί κατάγονται κι όλα εκεί καταλήγουν. Τέτοια γεύση θα έχει μάλλον κι ο χρόνος. Τον γεύεσαι κι αναρωτιέσαι: Άραγε πως να έμοιαζε αυτός ο παππούς στα νιάτα του; Η νιότη και το γήρας. Ο χρόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου