Χρώμα του χαλκού, ανοιχτό. Ντροπαλή μύτη που έχει ως πρώτη αναφορά το λευκό ανθό. Υποβόσκων βοτανικός χαρακτήρας, ακόμη ακαθόριστος. Μνήμες από λεμονανθό και φλούδα μανταρινιού στη συνέχεια. Νευρώδες, μεταλλικό στόμα. Η ελιά και το δαφνόφυλλο μπλέκονται με το μανταρίνι και το πικρό λεμόνι. Λιπαρή υφή και υφάλμυρο τελείωμα. Μέτριας+ έντασης οξύτητα και επίγευση μεσαίου μήκους. Εξαιρετικά οργανοληπτικά, ωστόσο φειδωλό ακόμα. Υποψιάζομαι πως είναι ένα κρασί που θέλει τουλάχιστον 3 χρόνια στη φιάλη για να αναδείξει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του. Για τώρα 87/100.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου