Είμαι αρκετά επιφυλακτικός απέναντι σε αυτή την τάση να αναγάγουμε σε πλεονέκτημα το μειονέκτημα ενός κρασιού και σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις να προκαλούμε το ελάττωμα με σκοπό τον πειραματισμό ή μια εναλλακτική πρόταση. Μερικές φορές το πείραμα πετυχαίνει, άλλες φορές όχι. Η αλήθεια είναι πως όσα κρασιά του Μαρκόγιαννη έχω δοκιμάσει, μου άρεσαν, Δεν θα έλεγα ωστόσο το ίδιο για το συγκεκριμένο, χωρίς βέβαια να θέλω να ακυρώσω την προσπάθεια. Στην όψη συναντάμε ένα πορτοκαλί χρώμα μεσαίου βάθους. Ελαφρώς οξειδωτική μύτη, μεσαίας έντασης, η οποία παραπέμπει σε ρινίσματα σιδήρου αλλά και σε διαβρωμένο μέταλλο / σκουριά. Η πορτοκαλόφλουδα, το κυδώνι και ζαχαρωμένο λεμόνι μπλέκονται με μνήμες από υγρή ζύμη καθώς και με διακριτικές βοτανικές νότες από φασκόμηλο. Στόμα μεσαίας έντασης με το φρούτο να βγαίνει στο προσκήνιο. Αποξηραμένο λεμόνι, ξύσμα από πορτοκάλι, γκρέιπφρουτ, μανταρίνι αλλά και αποξηραμένη μπανάνα στην παλέτα. Μια ιδέα από ζυμάρι και υγρό κριθάρι σε δεύτερο χρόνο. Δεν βρήκα την ένταση στην οξύτητα που θα περίμενα, και γενικότερα το βρήκα κάπως πλαδαρό. Το συνόδευσα με ποικιλία τυριών και προσούτο, να φταίει άραγε ο συνδυασμός; 84/100
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου