Παραδοσιακό κρασί παλαιωμένο ("μαρουβάς") από την ποικιλία ρωμέικο. Χρώμα ανοιχτό κεραμιδί, ημιδιαφανές. Θα το κατέτασσα στα ερυθρωπά, αν και εύκολα θα μπορούσε κανείς να το μπερδέψει με ροζέ. Μύτη μεσαίας έντασης, ελαφρώς οξειδωτική και αρκετά ξυλώδης, χαρακτηριστικά που του προσδίδουν ιδιαιτερότητα και δεν ενοχλούν. Γλυκό βαρέλι, βανίλια, ξύλο κανέλας, σπασμένο μοσχοκάρυδο, φλούδα πορτοκαλιού καθώς και αποξηραμένα μούρα δημιουργούν ένα θελκτικό μπουκέτο. Στόμα ανάλογης έντασης, αρκετά πολύπλοκο. Κασίς, μαύρη σταφίδα, τσέρι, κονιάκ, λικέρ σοκολάτας, καραμέλα, μελάσα, ζαχαροκάλαμο, ζαχαρωμένο μούρο και καφές εσπρέσο εναλλάσσονται στην παλέτα. Μια μακρινή ανάμνηση από την επίγευση της θεία-κοινωνίας. Σώμα σχετικά ελαφρύ, διακριτό αλκοόλ, αρκετές τανίνες και σχετικά καλή δομή. Επίγευση μεσαίου μήκους. Σε κάθε περίπτωση παλαιάς κοπής και απόλυτα ρουστίκ, δεν ενδείκνυται για όλους τους ουρανίσκους. Θέλει φαγητό, φαντάζομαι πως με κάποιο στιφάδο θα αναδεικνυόταν εξόχως. Οι ντόπιοι το πίνουν με ένα κομμάτι μήλο στο τέλος τους γεύματος. 87+/100
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου