Τώρα τι γίνεται; Μετά από χρόνια φέρνω ξανά στο ποτήρι μου αυτό το κρασί. Έχω την αίσθηση πως κάτι έχει αλλάξει στην προσέγγιση του οινοποιού, με την έννοια ότι δεν είναι ένα κρασί τόσο εύκολο, που προσπαθεί να εντυπωσιάσει με το γλυκό του βαρέλι, από την άλλη έχει αλλάξει και η δική μου η προσέγγιση γενικότερα απέναντι στο κρασί. Στο δια ταύτα: To χρώμα στο ποτήρι είναι χρυσόξανθο, λαμπερό. Η μύτη μεσαίας έντασης. Το βαρέλι είναι συγκρατημένο, διακριτικό. Βανιλάτες νότες και μνήμες από βρεγμένο μαλλί. Άγουρα πυρηνόκαρπα ακολουθούν, ενώ στο τέλος επισημαίνεται το μπαχαρικό, κυρίως το κάρυ. Στο στόμα είναι νευρώδες. Το βερίκοκο, το λευκό ροδάκινο και το λάιμ συμπλέκονται με βοτανικές νότες που παραπέμπουν σε φύλλα πράσινου τσαγιού και φασκόμηλο. Απροσδιόριστες νύξεις μπαχαρικών στο τελείωμα. Η μεταλλικότητα και η υψηλή οξύτητα τού δίνουν πόντους. Αυστηρότερο απ' ό,τι το θυμόμουν. 88+/100
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου