Ακράδαντα πιστεύω πως αν υπήρχε μεγαλύτερος αριθμός αμπελουργών στο νησί και κατ' επέκτασιν παράγονταν ετησίως περισσότερες φιάλες, η Κεφαλλονιά θα ήταν ΠΟΠ. Και αυτό γιατί σίγουρα η ρομπόλα είναι το σημαντικότερο ελληνικό σταφύλι μετά το ασύρτικο και το ξινόμαυρο, δεν έχω καμία αμφιβολία επ' αυτού. Σε επανάληψη η κλασσική εκδοχή του Πετρακόπουλου μετά τα εξαιρετικά Αρμάκια και Θυμάρι Πέτρας. Ήδη με σχεδόν 3 χρόνια στην πλάτη, θυμίζει έντονα riesling (είναι ζήτημα αν σε τυφλή δοκιμή θα καταλάβαινα τη διαφορά). Πετρόλ χαρακτήρας στη μύτη με έντονες ορυκτές και μίνεραλ νότες. Τσακμάκι, βρεγμένο βότσαλο και τριμμένη κιμωλία κυριαρχούν αφήνοντας ωστόσο το χώρο στο κίτρο και το λεμόνι να κάνουν ένα διακριτικό πέρασμα. Στόμα μεσαίας+ έντασης με το μέταλλο και το λευκό ορυκτό να είναι στο προσκήνιο. Λάιμ, κυδώνι και άγουρο αχλάδι ξεπροβάλλουν σε δεύτερο χρόνο. Μια μακρινή ιδέα από φρέσκο φασκόμηλο στο τελείωμα. Υψηλής έντασης οξύτητα και τραγανότητα. Επίγευση μεσαίου+ μήκους. Υπέροχο και αγαπημένο! 90/100
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου