Η προσπάθεια ανάδειξης αυτής της δύστροπης ποικιλίας από το οινοποιείο φαίνεται να στέφεται με επιτυχία. Ανοιχτό χρυσό χρώμα στο ποτήρι, λαμπερό. Μια υποψία οξείδωσης στη μύτη, παρόλο που το κρασί είναι φρέσκο, η οποία μάλλον αποτελεί ένα επιμέρους χαρακτηριστικό του σταφυλιού (γίνεται πιο έντονη σε 2-3 χρόνια), ενώ ταυτόχρονα αντανακλά και το υπέδαφος που είναι πλούσιο σε σίδηρο. Το Ποταμίσι πάντως, απ' ό,τι λένε, οξειδώνεται γρήγορα, γι' αυτό και η αντοχή του στο χρόνο δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Διακριτικές νύξεις από αχλάδι, περγαμόντο και βερίκοκο μπλέκονται με μια αίσθηση γης και χώματος (ίσως επειδή ένα μέρος του χυμού έχει ζυμωθεί σε αμφορείς). Στο τέλος μια βοτανική αύρα, μια ιδέα από χαμομήλι. Στόμα μεσαίας έντασης με όγκο και ιδιαιτέρως λιπαρό. Το φρούτο είναι πυκνό, αν και δεν έχει σφρίγος, εμμένει ωστόσο με συνέπεια στην παλέτα. Σημειώνω: περγαμόντο, γκρέιπφρουτ, πορτοκάλι και βερίκοκο. Μια ορυκτή αίσθηση στην εξέλιξη που φέρνει στο νου βρεγμένη πέτρα. Απαλή οξύτητα κι επίγευση μεσαίου μήκους. Το φαντάζομαι δίπλα σε κοτόπουλο στα κάρβουνα, λιπαρά ψάρια ή παλαιωμένα τυριά. Το ήπια στον τόπο καταγωγής του, στην Τήνο, δυο φορές μάλιστα, τη μία μέσα στο οινοποιείο. 89/100
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου